Γιούλα Χατζηγεωργίου

Η Γιούλα Χατζηγεωργίου γεννήθηκε στην Πάφο της Κύπρου. Ζει και εργάζεται στην Ελλάδα και Κύπρο. Αποφοίτησε με άριστα στη Ζωγραφική και στη Χαρακτική από την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών το 1999. Συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Πραγματοποίησε αρκετές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, μεταξύ αυτών: 2017: Bypass- βίντεο εγκατάσταση, CINE XIII THEATER, Παρίσι, Μουσείο της Λήθης στο Supermarket 2017, Στοκχόλμη. 2016: Το σώμα και άλλες μικρές ιστορίες, κρατικό μουσείο σύγχρονης τέχνης Θεσσαλονίκης. 2014: «Trauma and Τherapy», Cypriot Antiquity and Contemporary Art, Αρχαιολογικό Μουσείο Πάφου, Κύπρος. 2013: «Εικαστικοί Διάλογοι», Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Ίδρυμα Ωνάση, Αθήνα. 2012: International Exhibition Sculpture and Object XLII, Μπρατισλάβα, Σλοβακία, Mapping Cyprus: Contemporary Views, Bozar Expo, Βρυξέλλες, Βέλγιο, Cicaf festival, Hangzou, China. 2011: Οι Δρόμοι του Μετά, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης, Ρέθυμνο. 2010: Η Τέχνη σε Παρόντα Χρόνο, Espace Commines, Paris, 12η Μπιενάλε Καϊρου, Αίγυπτος, The Little Land Fish, Κωνσταντινούπολη 2010, Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, Antrepo Exhibition Venue, Tουρκία, “In The Loop”, National Portrait Gallery, Ουάσιγκτον, ΗΠΑ. 2009: “Making Words, Poets Machine”, 53η Μπιενάλε Βενετίας, Ιταλία. 2008: “Paris – Cyprus”, Nikki Diana Marquardt Gallery, Παρίσι, Γαλλία. 2005: Μπιενάλε Σεβίλλης, Ισπανία. 2004: “Athens by Art”, εγκατάσταση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες 2004, 2002: 25η Μπιενάλε του Σάο Πάολο, Βραζιλία. 2001: Παγίδες, Gallery Άλεκτον, Αθήνα, Διεθνές Φεστιβάλ Τέχνης και Τεχνολογίας, Gallery Ιλεάνα Τούντα, Αθήνα.

About the Work

Στο έργο «Bypass», η στάχτη χρησιμοποιείται σε χοντρή στρώση όπου μετακινείται μ’ έναν απλό, αθέατο και «μαγικό μηχανισμό», δημιουργώντας ένα ποιητικό αλλά και πένθιμων τόνων αποτέλεσμα. Η στάχτη, που ξαφνικά ζωντανεύει με την κίνηση, δημιουργεί φανταστικές, ουτοπικές χαρτογραφήσεις ενός ονειρικού τοπίου και συνδέεται με έννοιες όπως της αναγέννησης και της ανακύκλωσης του θανάτου σε ζωή. Το βίντεο που εγγράφει μέρος αυτής της συνεχούς κυκλικής κίνησης της στάχτης –υλικό που δεν αναγνωρίζει αμέσως ο θεατής– δημιουργεί μια πρωτόγνωρη αποτύπωση της πραγματικότητας. Τις έννοιες του διαχωρισμού και των συνόρων η καλλιτέχνις αντικαθιστά με την ανοιχτή δομή της μετακινούμενης στάχτης, εναλλακτική εικόνα στο αδιέξοδο του πένθους. Η συνεχής αλλαγή του εικαστικού αυτού τοπίου λειτουργεί και μεταφορικά ως αναδόμηση της ταυτότητας του εγώ, απόλυτα αναγκαίας και όχι μόνο σε προσωπικό επίπεδο. Η Χατζηγεωργίου επισημαίνει ότι «Ένας λαός αν δεν θέλει να θαφτεί μέσα στο μαυσωλείο του, πρέπει να ξέρει να αποσπάται από τις συνήθειές του, να τις καταπατά για να ανανεωθεί».