Chair with Dog

Μια καρέκλα ακινητοποιημένη στο χρόνο σε θέση μη-ισορροπίας. Ένας σκύλος, ακίνητος, τόσο πιστός που έχει πια αντικειμενοποιηθεί , ανιχνεύει και αναγνωρίζει την απειλή και απαντά στερεότυπα, μηχανικά με απειλή. Ο περιβάλλων χώρος. Μια εικόνα επανάληψης, αλλοτρίωσης, μοναξιάς και εγκατάλειψης. Στο έργο του αυτό ο Νεκτάριος Παππάς αναγνωρίζει στην καθημερινότητα ένα είδος αιώρησης. Μια αιώρηση βασανιστικά επαναληπτική πάνω από το κενό, όπως αρχετυπικά είναι κάθε αιώρηση. Όμως διαλέγει να την ακινητοποιήσει, όχι σε μια κατάσταση ισορροπίας, όχι για να βρει την γαλήνη, ένα διέξοδο από την Σίσυφια επανάληψη, αλλά σε θέση ανισορροπίας. Σαν φωτογραφικό στιγμιότυπο, μας υπενθυμίζει ή καλύτερα μας στρέφει την προσοχή μας στην στιγμή αυτή της αιώρησης, που χωρίς τις δυνάμεις που ασκούνται πάνω στο σώμα κατά την κίνηση, η θέση αυτή μοιάζει επισφαλής, δηλώνει την επικινδυνότητα της. Και αυτό έχει την αξία ενός κανόνα: κάθε κίνηση όσο συντηρητική και επαναλαμβανόμενη – προβλέψιμη και να είναι, είναι γεμάτη από επικίνδυνες στιγμές – μοιραίες στιγμές. Πόσο μάλλον εκεί έξω… έξω από το δωμάτιο… αυτό το δωμάτιο… Οικειοθελής εγκλωβισμός; Η μοναξιά σαν μοίρα της τρίτης ηλικίας;