“Μηδενί συμφοράν ονειδίσης. Κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατον.”
Ισοκράτης
Ζούμε σε έναν κόσμο που δομείται επάνω σε ανθρώπινα κουφάρια. Παράγουμε έναν πολιτισμό που αναδύεται μέσα από ομαδικούς τάφους, βασανισμούς κρατουμένων, οικογενειακή βία και καταστολή. Ένας χώρος που συντίθεται από κατακερματισμένη γνώση, από θρυμματισμένα αισθήματα, από απώλεια μνήμης και από έκπτωτους αγγέλους. Μια εποχή στην οποία, πριν ακόμη προλάβει να σβήσει έστω και λίγο η ανυπόφορη μυρωδιά από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του πολέμου, άρχισαν να χτίζονται καινούρια κρεματόρια, τεχνολογικά ανώτερα και αυτή τη φορά άοσμα.
Η προσμονή και η προσπάθεια δημιουργίας μιας κοινωνίας της γνώσης και του πνεύματος, μιας κοινωνίας της αφθονίας, χάνεται με ταχύτητα μπροστά στα μάτια μας. Η τέχνη αποτελεί μια απόπειρα κατανόησης του αδιανόητου, της βίας και της τιμωρίας, της ασημαντότητας και της τρωτότητας της ζωής, μια κατάσταση η οποία αναδύεται σήμερα ως η νέα κανονικότητα.
