Το έργο της Λεμού είναι βιωματικό. Ένας άνθρωπος, μόνος, βρίσκεται σε εκκρεμότητα, σε μια κατάσταση άγνωστη, απειλητική και ταυτόχρονα παράλογη και μυστικιστική. Βρίσκεται σε κρίση. Σαν νεοεισαχθείσας στον χώρο, προσπαθεί να τον ανιχνεύσει ερχόμενος σε μια συνεχή και επίμονη αλληλοδιάδραση με τον χώρο, δοκιμάζοντας τα όρια και τις δυνατότητες. Εξερευνεί. Ένα ταχύρρυθμο μάθημα του κώδικα. Όταν όμως ο χώρος μοιάζει να αυτονομείται, να παραφυλάει και να παίζει ανέντιμα (εκτός κώδικα) παιχνίδια, να γίνεται απρόβλεπτος, κάθε προσπάθεια του αναστέλλεται – ματαιώνεται. Ο άνθρωπος αυτός βιώνει την αυθαίρετη μετατόπιση των ορίων. (TILT). Βιώνει την ματαίωση. Η μέχρι τώρα, προσωρινή, πείρα του δεν τον βοηθάει. Ψάχνει απελπισμένα την ασφάλεια. Αυτός είναι ο κόσμος μας, ο εξωτερικός μας κόσμος, αλλά και ο εσωτερικός μας. Κόσμοι σε κρίση.
Μέσα στα πλαίσια του νεο-σφυρηλατημένου ατομικισμού, ο κόσμος δεν είναι παρά αυτό που κατασκευάζουμε εμείς οι ίδιοι, και το άτομο “υποχρεωμένο να βεβαιώσει την παρουσία του, διαλύεται εξ ολοκλήρου στο εσωτερικό του”. Ένα εσωτερικό που διακατέχεται από τον φόβο του φανταστικού και φασματικού έξω. Πάντα η απειλή έρχεται από έξω, ακόμα και την αρρώστια την βιώνουμε σαν εισβολέα. Μέσα στον αυτιστικά προσωπικό κόσμο που δημιουργούμε για να του προσδώσουμε έναν ρεαλισμό και μια πιστότητα, και για να πειστούμε και εμείς οι ίδιοι για το στέρεο της κατασκευής, δεν παραλείπουμε να βάλουμε μέσα σε αυτόν τους φόβους μας και την φασματική γεωγραφία του έξω, έτσι ώστε η απειλή να μπορεί να πάρει μεταφυσικές διαστάσεις. Άλλωστε σήμερα δεν αναζητούμε στα πάντα όλο και περισσότερες δυνατότητες;
