But at the End the Light was Shed on us and it Got us to the Shore
Το βίντεο της Κλίτσας Αντωνίου “But at the end, the light was shed on us and it got us to the shore” χρησιμοποιεί προφορικές αφηγήσεις για να θέσει ερωτήματα γύρω από τη βιοπολιτική εξουσία, τη μεταναστευτική εμπειρία ενός ατόμου και την καταστροφική και αποσταθεροποιητική δύναμη αυτής της εμπειρίας. Οι μαρτυρίες που ακούμε ανήκουν σε πραγματικές φωνές παιδιών που εγκατέλειψαν τη χώρα τους εξαιτίας του πολέμου, καταχρηστικών πολιτικών καθεστώτων ή λόγω άλλων συνθηκών απειλητικών για τη ζωή τους. Κατάφεραν να επιζήσουν από το ταξίδι για ένα «καλύτερο» μέλλον, αλλά η οδύσσεια τους στην «υποσχόμενη» νέα γη συνεχίζεται καθώς προσπαθούν να χτίσουν μια νέα ζωή. Η Αντωνίου γράφει για το έργο της: Το επίκεντρο στη νέα μου δουλειά είναι οι επιφανειακές πολιτικές αναφορικά με τον εντοπισμό μιας γεωγραφίας / ενός χώρου όπου οι μετανάστες καθίστανται αόρατοι. Πρόκειται για τους ανθρώπους που απεγνωσμένα προσπαθούν να εισέλθουν σε μια πιο ασφαλή και υποσχόμενη χώρα, ενώ οπτικά είναι ανύπαρκτοι (η ζωή και ο θάνατος τους). Αυτό που μας έχει απομείνει είναι μια κάψουλα επιβίωσης, ένα εδαφικό οικοσύστημα, μια ζωή περιορισμένη σε ερμητικά κλειστούς χώρους: βάρκες, κοντέινερ και στρατόπεδα κράτησης. Σύμφωνα με τον Τζόρτζιο Αγκάμπεν, τα στρατόπεδα κράτησης και η σύγχρονη μεταμόρφωση τους, αποτελούν “το τέταρτο αναπόσπαστο στοιχείο που προστέθηκε, διαρρηγνύοντας τη, στην παλιά τριάδα κράτος- έθνος (γέννηση) – έδαφος”. Όμως, αυτή η απουσία του υποκειμένου στο έργο μου, δημιουργεί μια συγκεκριμένη “φασματικότητα” που φαίνεται να καλεί τον απρόσωπο Άλλο. Αντλώντας από τον Ζακ Ντεριντά, αυτή η φασματικότητα οραματίζεται μια δυνητική ανταλλαγή και αλληλεγγύη με τον απών μετανάστη, μια νέα πολιτική που εμπεριέχει “την ύπαρξη-με φαντάσματα”.
Credits
Μουσική: Andys Skordis
Μοντάζ: Χρήστος Ανδρέου
