Μια κούκλα κουκλοθεάτρου δεν αφήνει τον κουκλοπαίχτη κάτω από το φουστάνι της το χέρι του να βάλει.
Μη μη, θρηνεί, είναι ντροπή.
Ω σε παρακαλώ, κυρούλα μου, το χέρι μου είν’ η ζωή σου, λέει ο κουκλοπαίχτης
Ω όχι, δεν μπορεί, θρηνεί αυτή, δεν έχω άλλη ζωή εκτός απ’ την ταπείνωση;
Σε διαβεβαιώνω κούκλα, τίποτα δεν υπάρχει εκεί.
Τίποτε εκεί…; θρηνεί. Δεν έχω εγώ γυναίκας πλούτο;
Μονάχα ένα τούνελ απ’ ωραίο ύφασμα, το πέρασμα όπου χώνω το χέρι μου για να σε κάνω να χορέψεις.
… Όμως δε μου ‘πες πως μ’ αγαπάς.
Σε παρακαλώ κυρούλα μου…
Όχι όχι, πρέπει να παντρευτούμε πρώτα, αυτό ‘ναι το σωστό, θρηνεί.
Κι έτσι ο κουκλοπαίχτης μεταμφιέζει κάποιον άλλο κούκλο σε παπά και τον βάζει να τελέσει το μυστήριο.
Τώρα κυρούλα μου…;
Τώρα και για πάντα, αγάπη μου, λεει με τον κουκλοπαίχτη να κάνει τη φωνή της με το φαλτσέτο του.
Ράσελ Έντσον
Μετάφραση: Αργύρης Χιόνης
Εκδόσεις: Αιγόκερως